W badaniu określono punkty, co do których panuje zgoda oraz potencjalne możliwości osiągnięcia kompromisu między kierowcami a przewoźnikami, ekspertami ds. prawa oraz ubezpieczycielami w kwestii użycia kamer w kabinie. Autorzy raportu proponują strategie zwiększenia zarówno akceptacji ze strony kierowców, jak i samego wykorzystania kamer. Mogą one:
➡ poprawić bezpieczeństwo,
➡stanowić źródło dowodów w sporach sądowych oraz
➡ być przydatnym narzędziem w zarządzaniu ryzykiem ubezpieczeniowym.

Stopień akceptacji kamer skierowanych na kierowcę wśród samych kierowców jest zwykle niski – zaledwie 2,24 w skali od 0 do 10 (w próbie złożonej 650 osób). Brak akceptacji często wynika częściowo z ograniczonego doświadczenia, zamieszania związanego z istnieniem różnych systemów kamer, niejasnych zasad nakładanych przez przewoźników i silnych obaw co do kwestii prywatności. Oceny kobiet dotyczące ochrony prywatności w przypadku stosowania kamer skierowanych na kierowcę było o 34% niższe niż w przypadku mężczyzn.

Niemniej jednak w raporcie wskazano pewne zasady podejścia do zarządzania pracą kierowców, które prowadzą do wyższych ocen. Ogólny poziom akceptacji kamer skierowanych na kierowcę wzrósł o 87%, gdy przewoźnicy wykorzystali nagranie do poprawy środków bezpieczeństwa. Dodatkowe analizy koncentrują się na kwestiach związanych z ubezpieczeniem i sporami sądowymi dotyczącymi użycia kamer w kabinie. Eksperci w obu dziedzinach byli bardziej przychylnie nastawieni do kamer skierowanych w stronę kierowcy, które rejestrują określone zdarzenia niż do urządzeń pracujących w trybie ciągłym i zgodzili się z kierowcami, że dostęp do nagrania powinien być w jak największym stopniu ograniczony do kierowników ds. bezpieczeństwa.

Reasumując kamery skierowane w stronę kierowcy są ważnym narzędziem bezpieczeństwa dla przewoźników, ale należy ich używać w taki sposób, aby przynosiły korzyści dla kierowców, ubezpieczycieli i prawników.