Podatek od środków transportowych zaliczany jest do podatków lokalnych – jego stawki ustalone są przez rady gmin w drodze uchwały. Udział Ministerstwa Finansów w kwestii niniejszego podatku sprowadza się do corocznego określenia w drodze obwieszczenia stawek minimalnych i maksymalnych, w których to widełkach muszą się zmieścić stawki uchwalone przez wspomniane rady gmin. Opodatkowaniu podatkiem od środków transportowych podlegają samochody ciężarowe, ciągniki siodłowe i balastowe oraz przyczepy i naczepy, czyli w zasadzie wszystkie narzędzia pracy, którymi posługują się przewoźnicy. Taką sytuację wykorzystały niektóre gminy, proponując przewoźnikom minimalne stawki podatku. Spowodowało to przenoszenie działalności gospodarczej przez sporą grupę firm transportowych do tych specyficznych rajów podatkowych.
Zdaniem Komisji Europejskiej i Rady Unii Europejskiej, państwa członkowskie powinny odchodzić od obciążeń podatkowych nakładanych na przewoźnika na rzecz opłat pobieranych z korzystania sieci dróg. Roczne podatki od środków transportowych wynikają z samego zarejestrowania pojazdu i nie mają żadnego związku z tym, jak często i w jaki sposób dany pojazd korzysta z sieci dróg. Państwa członkowskie miały otrzymać swobodę w stopniowym obniżaniu podatku do zera i likwidowaniu go na rzecz opłat z bieżącej eksploatacji infrastruktury drogowej, a polski rząd poparł ten kierunek zmian.
Poniżej przedstawiamy tabelę rankingową, gdzie pojazdem porównawczym jest typowy zestaw naczepowy składający się z ciągnika (2-osiowy) i naczepy (3-osiowa) o zawieszeniach pneumatycznych i dopuszczalnej masie całkowitej (dmc) równej 40 t. Stawki minimalne i maksymalne określone na 2023 r. przez MF.
Źródło: Pomorskie Stowarzyszenie Przewoźników Drogowych
